Een nieuw (t)huis voor Jenny

De afgelopen maand hebben we een moeilijke keuze gemaakt waarbij de nodige traan is gevloeid, maar waar we inmiddels volledig achter staan. De titel zegt het al, we hebben een nieuw (t)huis gevonden voor Jenny, een nieuwe plek waar ze 24 uur per dag op de wei kan staan met een schuilstal en een paint ruin van 1,5 jaar oud. Eigenlijk waren we niet actief op zoek naar een andere plek voor haar, maar kwam dit toevallig op ons pad. Via een bericht op Facebook, waarin de nieuwe verzorgster van Jenny een oproep deed voor een weidemaatje, is het balletje aan het rollen gekomen. We hebben over en weer van alles over elkaars paard verteld en hoe we de dingen graag zien als het aankomt op de verzorging en huisvesting van paarden en dat komt goed overeen.

Zo’n twee weken geleden is de nieuwe verzorgster bij Jenny komen kijken en volgens mij was ze op slag verliefd :-). Jenny was zoals altijd heel rustig en relaxed, ze liep niet zo heel best in de draf aangezien ze een nare plek heeft op de hoefbal aan een van haar achtervoetjes. Waarschijnlijk is ze ergens in blijven hangen / heeft een ander paard er achterop gestaan, waardoor het open is gegaan. In stap is echter geen onregelmatigheid te zien en ze lijkt er verder ook geen pijn aan te hebben (we verzorgen het steeds goed en inmiddels ziet het er al een stuk beter uit). We hebben haar samen geborsteld, wat gewandeld en eten gegeven, dat ging allemaal heel soepel. Aangezien Frank en ik haar niet willen verkopen, hebben we ervoor gekozen dat de nieuwe verzorgster geen eigenaar zal worden van Jenny, vandaar dat ik het ook over verzorgster heb. In feite hebben we afgesproken dat Jenny wel van haar wordt, alleen niet op papier. Mocht ze namelijk ooit op een punt komen waarop Jenny alleen komt te staan omdat haar paard in training gaat, of dat ze gaat verhuizen en geen plek meer heeft, of dat Jenny steeds slechter gaat lopen door de artrose, dan blijven Frank en ik erbij betrokken en denken mee aan een oplossing. Tevens hebben we een maand op proef afgesproken, om te kijken of het goed klikt tussen de paint (Hummer) en Jenny. Stel dat hij neigingen heeft om te dekken of het gaat om een andere reden niet goed samen, kan ze terugkomen naar ons. Eerst moet echter de schuilstal worden gebouwd waarna we haar naar haar nieuwe huisje brengen.

Het was voor ons geen makkelijke beslissing, maar we moeten echt aan Jenny zelf denken. De keuze die we hebben gemaakt om haar naar Vijlen te brengen, was achteraf gezien niet de juiste. Ik had gedacht dat ze stabiel zou blijven (qua lopen) en dat ik vaker iets met haar zou kunnen doen, denkend aan grondwerk en rijden. Beide leveren haar echter stress op en het enige waar je haar een plezier mee doet is wandelen aan de hand samen met de rest van de kudde. Dat vind ik ook leuk om te doen, maar daarvoor heb ik geen stalling nodig met een arena, roundpen, kantine etc, waar je ook allemaal voor moet betalen uiteraard. In principe is het voor Jenny het allerbeste als zij 24 uur op de wei kan staan samen met een ander paard. In een te grote kudde wordt het vaak wat rommeliger en moet ze sneller weg kunnen als laagste in de rang. Als ze met z’n tweeën op de wei staan, is het wat relaxter. Ik hoop echt met heel mijn hart dat het klikt tussen Hummer en Jenny, volgens de nieuwe verzorgster loopt Hummer als een mak veulen achter oudere merries aan.

Ik ben heeeeeel erg benieuwd en vind het tegelijkertijd verdrietig dat we afstand van haar gaan doen. Ons eerste paardje, de lieve, kleine, mooie Jenny. Het paardje dat ons zo veel heeft geleerd en waar we veel zorgen over hebben gehad vanwege de artrose. Gelukkig lijkt de artrose zich gestabiliseerd te hebben en is het van belang dat ze 24 uur kan blijven bewegen, zodat ze nog heel wat jaartjes kan genieten op de wei. Ik heb alle vertrouwen in de nieuwe verzorgster, zij zal haar met heel veel liefde opvangen. X

We did it!

Afgelopen woensdag zijn we bij Hank gaan kijken en ja, we hebben hem gekocht! In real life bevestigde hij wat we al op de foto’s en filmpjes zagen: een plaatje om te zien, mooie bewegingen en een lief karakter. We hebben zeker een uur in de wei doorgebracht waar hij samen met zijn mama, drie andere hengstjes en hun moeders staat. Er was natuurlijk sprake van een rangorde, dus we moesten wel opletten dat we niet ondersteboven werden gelopen doordat een van de dominante merries de rest opjoeg. De moeder van Hank, Frosty, is de derde in de rangorde en gaat de dominantere merries eigenlijk van nature uit de weg. Ze vlucht niet hard, legt geen oren in de nek, maar voelt goed aan dat ze moet schuiven en wijkt dan op tijd. Hank heeft dit al overgenomen en beweegt eigenlijk kalm met zijn moeder mee. Hij is nieuwsgierig en kwam meerdere malen bij ons kijken en hij vindt het zelfs lekker om geaaid te worden. Hij is al goed gewend aan aanrakingen overal, zowel z’n buik, als oren, als staart… het boeit hem allemaal niets. We zijn compleet verliefd en hebben voordat we weer terug naar huis reden gezegd dat we hem kopen. De fokker is een ontzettend aardige vrouw waarbij we ons gelijk op ons gemak voelden en die op dezelfde lijn zit als wij. Dusss toen we in de auto stapten zeiden we tegen elkaar ‘hebben we nu echt net een veulen gekocht?’. Whaaaaa spannend!!

 

Voorpret

Deze blog heb ik al geschreven op 24 augustus. Een tijdje geleden dus, maar ik kon en wilde het niet eerder plaatsen omdat we het nog even voor onszelf wilden houden en we op dat moment nog niet zeker wisten of het allemaal zou doorgaan.

Een aantal maanden geleden heeft Klaus Inderfurth me toegevoegd aan de Facebook groep ‘Toekomstig Ranchhorse for sale’. Ik dacht op dat moment dat in die groep allerlei paarden zouden worden aangeboden die als ranchhorse verkocht werden. Na een tijdje kwam ik erachter dat het een groep was waarin de ontwikkeling van een hengstveulen ‘Guns a hancock’ zou worden geplaatst. Een leuk veulen om te zien maar hij bleef niet direct hangen in mijn gedachten. Ik ben normaal gesproken ook niet zo van de veulens, volwassen paarden trekken mij veel meer aan. Eens in de twee weken kwamen er nieuwe foto’s en informatie m.b.t. het veulen in de groep te staan, ik las het, bekeek het en klikte het weer weg. Maar ergens begin augustus werden nieuwe foto’s geplaatst die m’n aandacht trokken, het was een mooie red roan aan het worden en opeens stond z’n stalnaam erbij: Hank. Ik liet het direct aan Frank zien, want hij heeft altijd gezegd dat z’n volgende paard Hank zou komen te heten. We zijn beide ook helemaal weg van de red roan kleur. Na wat nader onderzoek op de website van de fokker, werd Hank toch wel een heel interessante optie. Hij is ranchhorse gefokt, mooi stevig, atletisch, een plaatje om te zien en en en en en… Maar we waren helemaal niet op zoek naar een paard, laat staan een veulen. Wij, het koppel dat zich altijd heeft afgevraagd waarom mensen een veulen kopen? Je kunt toch nog niets zien aan zo’n jong paard? Hoe gaat hij zich bewegen, zit ‘ie wel lekker, wordt ‘ie wel groot genoeg, blijft dit de kleur? Nou ja, we hadden heel wat vooroordelen. Langzaamaan werden we stiekem toch al een beetje verliefd op Hank en nadat we wat informatie en filmpjes hadden opgevraagd bij de fokster hebben we een afspraak gemaakt om hem te bezoeken. Een hele onderneming want Hank staat op de grens Duitsland / Oostenrijk bij een Duitse fokker, een heel eind rijden dus. Wordt vervolgd…

Voor wie alvast een voorproefje wil: https://www.hayday-ranch.de/foals/guns-a-hancock/

Reata gaat goed!

Het wordt met de dag een mooier en beter paard. Het is bijna altijd (want het blijft een koppig wijfie) een genot om te rijden. We hebben de afgelopen weken heel veel buitenritjes gemaakt en uren door het Vijlenerbos en de velden gestruind. Alleen, met Jane, met Simpkin, het maakt allemaal niet zo veel uit, Reata is braaf. Het is geen robot dus ze heeft natuurlijk momentjes waarop ze reageert op haar omgeving. Dan stopt ze, bekijkt waar ze van schrikt, neemt het in zich op en met een kleine aanmoediging loopt ze 9 van de 10 keer weer verder. Ze wordt ook steeds sterker en loopt goed in balans. Ik vind haar buiten vaak fijner rijden dan in de bak.

Eind juli hebben we nog een les gevolgd bij Tom. Ik had me voorgenomen om Tom te vragen hoe ik haar achterhand meer kan activeren omdat ze toch nog wat te veel op de voorhand georiënteerd is. Tom laat ons altijd de eerste vijf minuten zelf wat rijden en bekijkt dan hoe je het e.e.a. aanpakt. Binnen vijf minuten, zonder dat ik zelf iets had aangegeven, zei hij dat we aan de achterhand gingen werken en daarmee dus aan de verzameling. Echt zo fijn dat hij ziet waar we aan moeten werken en dat het overeenkom met wat ik zelf graag wil. We hebben hard gewerkt aan de verzameling wat niet makkelijk is voor Reata. Ze is geneigd om haar hals wel mooi te buigen maar dat zegt niets over haar rug en achterhand. We hebben nu geleerd hoe we de hele verzameling kunnen bewerkstelligen en je ziet en voelt het verschil! Het is thuis in de bak ook heel makkelijk te doen en we laten haar niet meer zo vrij lopen als voorheen omdat we nu weten hoe we de verzameling goed kunnen doen. Fijn die lessen van Tom, elke keer komen we weer een stap vooruit!

 

Een goede ervaring in het extreme trail park

Naar aanleiding van de minder geslaagde extreme trail wedstrijd in juni, had ik meteen een nieuwe afspraak gepland bij Noemie Pauwels in het extreme trail park. Een privé les van een aantal uren waarin ik vooral wilde werken aan het niet weigeren van hindernissen ;-).

We startten met wat hindernissen die ze al meerdere malen had gedaan zoals de cross bucks, de ladder, het ravijn, de wip, het stenenveld en de bruggen. Ze deed ze allemaal netjes! Ik kon haar in de cross bucks een draai laten maken van 180 graden zonder dat ze eruit probeerde te springen, ze lette juist heel goed op waar ze haar voeten neerzette en concentreerde zich voor 100%. Ook op de wip heeft ze een draai gemaakt van 180 graden al was dat meer een uitdaging voor haar, het ging niet helemaal vlekkeloos en ja ze sprong er een aantal keren af omdat ze niet wist waar ze met haar benen naartoe moest, maar ze deed echt haar best. Bij de waterbox had ze wat moeite en was er redelijk wat overtuigingskracht nodig om Reata te laten inzien dat het helemaal niet akelig is om erdoorheen te lopen. Ze liet een paar moves zien die ze ook op de Horseman Days uit de trukendoos toverde, we noemden ze vanaf dat moment ‘the Reata’. Yep that was a Reata again… Noemie is gelukkig super kalm en heeft een engelengeduld waar ik alleen maar jaloers op kan zijn, dus na een tijdje had ze Reata ook hier zover dat ze een teen in het water stak. Ze ging er bijna bij liggen, het was echt een komisch gezicht zoals ze door haar benen zakte en bijna met haar kont de grond aanraakte, maar de teen stak in het water! En toen viel het kwartje… ooooh het is water, had dat eerder gezegd, dat is toch niet eng!

Aangezien de balance beam op de Horseman Days een regelrechte ramp was, hield ik m’n hart vast toen we daarmee aan de slag gingen. Reata’s benen waren al voorzien van bandages om eventuele schade te beperken… Ze verbaasde me echter weer door er deze keer geen probleem van te maken. Er was geen paniek aanwezig en bij elke goede poging, al was het maar met twee voorbenen op de balance beam staan, gingen we verder bij een andere hindernis die ze makkelijk vond. Zo bouwden we het op en kwamen we elke keer een stapje verder, tot ze na een keer of vijf over de balance beam liep met alle vier haar benen netjes in het midden :D. De uitgang was wat minder mooi en off centre, maar he wie let nou op zulke details haha! En zo gingen we verder naar het water, de hangbrug, de two step en nog wat andere hindernissen. Ondertussen breed lachend, wat is dit toch leuk om te doen!

Na 2 uur grondwerk (time flies when you’re having fun) legde ik een zadel op haar rug en startten we weer van voren af aan met de makkelijke hindernissen. Ook vanuit het zadel waren hier geen problemen te ontdekken dus gingen we weer naar de waterbox, maar die ziet er toch weer heel anders uit als er niemand naast je staat die je erdoorheen leid en degene die op je rug zit is zelf ook niet helemaal zeker van haar zaak dus daar gaan we toch weer even wat langer over nadenken – lees steigeren, achteruit lopen en in de ankers – (echt ik zie het haar denken, er komt gewoon zo’n tekstballon naast haar oren tevoorschijn: NEE). Maar ook hier geldt: de aanhouder wint en we kwamen zowaar zonder kleerscheuren door de waterbox heen. En Noemie blijft ondertussen zeggen ‘oh she is so smart and funny’, terwijl ik denk aaaaaaargh pony loop gewoon door dat water heen, haha. Blijven relativeren, alles wat nieuw is, heeft tijd nodig. Ook bij het water onder de brug door en een ander soort waterbox nam ze de tijd, maar als ze eenmaal er doorheen is, is het verder geen probleem meer. Noemie liet me deze hindernissen opzettelijk vanuit het zadel doen en niet eerst aan de hand, zodat ik leer om geduld te hebben (klein aandachtspuntje…) en zodat Reata leert dat ze mij kan vertrouwen.

Onderstaand een filmpje (gemaakt met een demoversie van een programma dat ik aan het uitproberen ben) van wat nieuwe elementen die we hebben gedaan deze dag. We hebben inmiddels al bijna alle hindernissen gehad in het extreme trail park en het blijft geweldig om te doen. Bij de hindernissen die we al eens gedaan hebben, voegen we een extra element toe om het iets moeilijker te maken en tevens voeg je weer een aantal nieuwe aan het repertoire toe. Bij de hangbrug kon ik haar deze keer bijvoorbeeld op mijn zit, bij elke stap die ze zette, halt laten houden. Of ze nu bergop ging of bergaf, het lukte. En dan komt er een stroom endorfines vrij waar je weken op kan teren :D. Wanneer gaan we weer?!